افسران جوان

گویند: در ایامى كه شیخ بهایى (رحمت الله علیه ) جهت زیارت امیرالمؤ منین (علیه السلام ) به نجف اشرف وارد شد. روزى به دروس مولانا احمد مقدس اردبیلى حاضر شد، دید كه مقدس از جهت شكسته نفسى و تواضع ، به طورى خود را در میان شاگردان مخفى مى كند كه كسى فرق نمى گذارد استاد كدام است و شاگرد كدام . و بدون این كه در صدر مجلس ‍ باشد در میان شاگردان ، مشغول درس دادن مى باشد و صدر مجلس از وجود ایشان خالى است .

شیخ بهایى از این همه تواضع و شكسته نفسى او تعجب كرد. با اصرار و خواهش ، استاد را آورده و در صدر مجلس نشانید. در این اثنا صدایى شنید كه با تلاوت بلند این آیه شریفه را مى خواند. «تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لَا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ» ¹  ؛ ما این خانه آخرت (بهشت جاوید) را براى آنان كه در زمین اراده علو و برترى ، فساد و سركشى را ندارد مخصوص گرداندیم و حسن عاقبت از آن پرهیزكاران است .

بعد از خوانده شدن این آیه ، هر چه گشتند شخص گوینده را نیافتند و از شنیدن آیه لرزه بر اندام مقدس اردبیلى افتاد و رنگش متغیر شد. گریه كنان و با حال ناراحتى برخاست و دو مرتبه در میان شاگردان خود نشست و باز مشغول درس و بحث خود شد.

منبع:تبیان

پ ن. از همه دوستان به خاطر  کامل  نشدن مطالبی که قرار بود ادامه دار باشن ودر چند پست مطرح بشن شرمنده ام.این مدت یک مقدار برنامه کاریم بهم ریخت.ان شاءالله در اولین فرصت مباحث رو ادامه میدیم.